مجله هوش مصنوعی شهاب
پیشرفت در هوش مصنوعی (AI) و رباتیک، چالشی را برای مفاهیم معمولی کاربرد، تولید، و مدیریت خدمات گردشگری آغاز کرده است. برای مثال، هر روزه از ماشین های هوشمند بیشتری برای پرداختن به درخواست های روزمرۀ مشتریان، آماده سازی و سرو غذا و نوشیدنی، نظارت و گزارش دهی خطاها و نقض های امنیتی استفاده می شود.
با این حال، گورفی، گرتزل و پزونن مشاهده کرده اند که بسیاری از تجارت های گردشگری، هنوز قادر به استفاده بهینه و حداکثر از هوش مصنوعی نیستند. علیرغم وجود امکانات بی شمار، اپراتورهای گردشگری به سختی می توانند در خصوص چشم پوشی یا انتخاب فناوری های مناسب تصمیم گیری کنند. در نظر گرفتن مکان، زمان و نحوۀ اضافه کردن یک فناوری جدید و همینطور درک تأثیرات آن، برای افراد، سازمان ها و صنایع مختلف به طور یکسان دشوار و چالش برانگیز است.
چنین وضعیتی نیازمند روش های تحقیقی مناسب جهت پرداختن به مسائل پژوهشی با پیامدهای عملی پیچیده، اخلاقی و اقتصادی- اجتماعی است که شامل تأثیرات خودکارسازی روی تجربۀ مشتری، مدیریت و قانون گذاری می شوند.
در پی تحقیقات ونگل، مکینتاش، و کاکبرن- ووتن، می توان گفت بازی جدی لگو (روش جدیدی که در آن افراد مختلف یک پروژه یا شرکت در یک ورکشاپ از طریق ساخت سازه های لگو می توانند افکار، دیدگاه و خلاقیت خود را با دیگر اعضا به اشتراک بگذارند. در ادامه مطلب بیشتر در این مورد خواهید یافت)، به پژوهشگران و متخصصین گردشگری کمک می کند تا در چشم انداز پویای این فناوری نوظهور حرکت کرده و آن را تحت کنترل خویش درآورند.
طبق گفته های پی بادی و نویز بازی جدی لگو یک روش ایده پردازانه و فوق العاده است که از آجرهای لگو برای ساده سازی تعاملات، توضیحات، و حل مسائل استفاده می کند. با کاربرد آجر های لگو و مجموعه ای از فعالیت های سازنده و بحث های همکارانه، می توان داستان های متعددی از دنیای تخیلی را به وجود آورد. هدف اصلی، رها شدن از محدودیت های تفکر عادی است – تمرکز روی خود آجرها نیست، بلکه روی داستان ها و استعاره هایی است که توسط آن ها منتقل می شوند.
ایده پردازی یا همان طوفان مغزی عمدتاً به صورت “روشی برای ایجاد ایده ها، افزایش بهره وری خلاقانه یا یافتن راه حل برای مسائل مختلف” تعریف می شود. طبق گفته های آزبورن، هدف ایده پردازی، به حداکثر رساندن تعداد ایده های ساخته شده، ایجاد یک فضای بدون انتقاد حتی برای ظهور ایده های نامعمول و ترکیب و تصحیح متناوب ایده ها است.
پژوهشگران دارای روش های ایده پردازانه متعددی در طرح های پیشنهادی خود هستند، مثل نگاشت ذهن (دیویس، ۲۰۱۱)، روش گروهی اسمی (ریچی، ۱۹۸۵)، و همینطور روش شش کلاه تفکر (بونو، ۱۹۸۵). با اینکه اکثر فعالیت های طوفان مغزی با هدف استخراج ایده های واگرا و متفاوت صورت می گیرند، اکثر این روش ها ایراد مهم دارند: آن ها فاقد بُعد هستند. برای مثال، در روش شش کلاه تفکر، هر شرکت کننده باید یکی از جنبه ها (کلاه ها) را جهت حل خلاقانه مسائل در نظر بگیرد.
این جنبه ها عبارتند از: هدف گرایانه، واقع گرایانه، مبتنی بر احساسات، خوشبینانه، واقع بینانه و خلاقانه. چنین روشی می تواند عملکرد قابل ملاحظه ای را جهت حل مسائل پایدار و مطلق از خود نشان می دهد، اما چندان برای مسائل پویا و فرار مناسب نیست.
با ادامه رشد سریع فناوری های هوش مصنوعی و رباتیک، نمی توان آینده روشنی از دنیای امروز را پیش بینی کرد. بر همین اساس، روش بازی جدی لگو به روی ساخت تعاونی و همکارگونۀ واقعیت های غیر منتظره، متمرکز شده است. نقطه قوت این روش، ملموس بودن و غیر قابل پیش بینی بودن آن است: شکل ها، اندازه ها و رنگ های مختلف آجرهای لگو، امکان ترکیب های نامحدود از ساختارهای سه بعدی را فراهم می آورند. ایجاد هر چیز مطلق و ثابتی، منجر به محدودیت شرکت کننده ها می شود، چراکه هر سازه منحصر به فرد، ظاهر خاصی را برای مسئله به وجود می آورد. اما هدف اصلی، فراخوانی و حفظ شرکت کننده ها در جریان کار است؛ حالتی از یک تمرکز یا درگیری عمیق.
در بازی جدی لگو، این هدف در چهار مرحله تحقق می یابد: طرح یک پرسش (تعیین موضوع و ارائۀ دستورالعمل های مرتبط)، ساخت (ایجاد سازه های شخصی در سکوت)، به اشتراک گذاری (بحث دربارۀ مدل های مختلف و معنی استعاره ای آن ها) و بازتاب (سؤال پرسیدن و یافتن شباهت بین مدل ها). یک کارگاه بازی جدی لگوی معمولی، حدود ۲ تا ۸ ساعت به طور می انجامد و در این حین، تمام شرکت کننده ها، اعم از کارمند، مشتریان، تأمین کننده ها یا سایر ذی نفعان، درگیر مسئله می شوند.
این رویکرد مشارکتی و دست ساز برای حل مسئله، دقیقاً همان چیزی است که باعث کارایی و اثربخشی بازی جدی لگو، جهت بررسی کاربرد هوش مصنوعی و رباتیک در گردشگری می شود. بازی جدی لگو به عنوان یک کاتالیزور (تسهیل گر) برای بحث های ساختار یافته، چارچوب مقاومی را جهت بررسی تأثیر جنبه های خلاقانۀ فناوری های مذکور (مثل ربات های خدماتی یا بات های چت) در فرایند کلی سرویس دهی، به وجود می آورد.
ایفای نقش در سناریوهای مختلف و ارزیابی آن ها، به پژوهشگران کمک می کند تا مفهومی را دربارۀ نحوۀ معرفی تولید و تحویل خدمات در گردشگری توسط فناوری های هوش مصنوعی و رباتیک، به وجود آورند. دخالت و همکاری ذی نفعان متعدد در فرایندهای طوفان مغزی، درک و فهم وسیع تری از مشکلات بالقوۀ ناشی از ورود فناوری ها و خلاقیت های جدید مثل هوش مصنوعی و رباتیک، را در اختیار پژوهشگران قرار می دهد.
به سبب ماهیت قابل لمس و فشرده گردشگری، تعریف موفق فناوری جدید، بستگی زیادی به سلیقۀ افراد دخیل در این صنعت دارد. پژوهشگران بر این باورند که شفافیت و دخالت به موقع در مراحل برنامه ریزی، موجب حمایت بیشتر ذی نفعان از ایده های جدید می شود. بازی جدی لگو به پژوهشگران اجازه می دهد تا از طریق تکنیک های کاربردی (مثل ایجاد مدل اشتراکی، محوطه سازی) بین ارزش های ذی نفعان تفاوت قائل شوند، که هدف آن ها همتراز سازی دیدگاه ها و رسیدن به توافق است.
با سوق یافتن روز افزون صنعت گردشگری به حوزه دیجیتالی سازمان ها باید در خصوص پذیرش نوآوری سرعت عمل داشته باشند و در عین حال، از یکپارچگی انتقال ها و برآورد سطح انتظارات مشتریان اطمینان حاصل کنند. با پیشرفت بسیار در ابزارها و برنامه های کاربردی مبتنی بر هوش مصنوعی و رباتیک، شرکت های گردشگری بیشتری از این فناوری ها در اجرای فعالیت های بحرانی و مهم خود، جهت تصمیم گیری و اجرای عملیات سازمانی استفاده خواهند کرد. برای سازمان هایی که از منابع محدودی برخوردار هستند، اغلب هیچ جای خطایی وجود ندارد. بازی جدی لگو به پژوهشگران و محققین گردشگری کمک می کند تا راه حل های مناسب جهت کاربرد مؤثر فناوری های جدید را پیدا کنند.
به منظور نمایش این موضوع، کارگاه های متعددی در اوایل سال ۲۰۱۹ با هدف بررسی آینده صنعت گردشگری برگزار شدند. در مجموع از ۲۴ متخصص و محقق دانشگاهی در رشته های مختلف (هوش مصنوعی، رباتیک، طراحی، گردشگری، مهمانداری؛ ۱۳ مرد و ۱۱ زن) جهت حضور و شرکت در این کارگاه ها دعوت به عمل آمد. دو درخواست مهم برای شرکت کنندگان مطرح شد.
اول اینکه، ویژگی های مورد علاقه خود در زمینه مهمانداری را به طور جداگانه و به وسیله مدل های لگو نمایش دهند. ساخت مدل های لگو و به اشتراک گذاری این سازه ها، منجر به بحث های غنی راجع به معنای واقعی کار در این صنعت (مثلاً همکاری و پشتیبانی از یکدیگر، حل مسائل، کسب دانش)، و چگونگی کاربرد هوش مصنوعی و رباتیک در یکپارچه سازی ویژگی های مورد علاقه شرکت کنندگان در ارائه خدمات روزانه (مثلاً بهبود ارتباطات گروهی، حذف اختلاف ها) شد.
دومین درخواست، استفاده از لگو جهت به تصویر کشیدن یک رستوران در سال ۲۰۳۹ بود (یعنی بیست سال بعد). این فعالیت نیز منجر به یک بحث سازنده و معنی دار نسبت به مشخصه های مطلوب از نظر مشتریان، کارکنان و ارائه دهندگان برای رستوران های امروزی و آینده (مثل ارتباطات انسانی) و همینطور درک مشخصه های آزاردهنده و ترجیح واگذاری آن ها به ماشین های هوشمند (مثل انتظار غیرضروری) شد.
این کارگاه ها نشان می دهند که بازی جدی لگو می تواند در بررسی کاربردها و پیامد های فناوری نوظهور در گردشگری، مفید واقع شود. استفاده از این ابزار ملموس و ساده (که غالب افراد با آن آشنایی دارند) و در عین حال چند بعدی و پیچیده، به ذی نفعان کمک می کند تا بهترین زمان و موقعیت جهت اعمال نوآوری جدید را به تصویر کشیده و پیش بینی کنند، و همینطور تأثیر احتمالی آن در کل سیستم سرویس دهی را مورد بررسی قرار دهند. از یک دیدگاه تئوریک، مباحث مطرح شده در کارگاه ها می توانند نگرش های ارزشمندی را به مفهومی سازی مجدد تولید و تحویل خدمات در گردشگری اضافه کنند.
برای مثال، با به تصویر کشیدن روابط آینده بین غذا خوردن، سفر کردن و تعاملات اجتماعی، مسائل پیچیدۀ متعددی حول مفاهیم سرویس دهی مبتنی بر هوش مصنوعی (از جمله برخورداری رستوران ها از یک مکان فیزیکی برای ترغیب مسافرت)، مطرح شده و مورد بحث قرار می گیرند. این موضوع نشان می دهد که چگونه بازی جدی لگو می تواند به شیوه ای مؤثر، ذی نفعان را گرد هم جمع آوری کرده و بحث های آینده نگرانه و مهم جهت پیشبرد نظری و تجربی صنعت گردشگری را سهولت بخشد.
با این حال همانند تمام روش های پژوهشی، بازی جدی لگو نیز دارای معایبی است. برای اینکه روش بتواند به حداکثر پتانسیل خود دست پیدا کند، کارگاه ها به یک مجری آموزش دیده و مجرب احتیاج دارند. با اینکه اکثر موارد آموزشی بازی جدی لگو به وسیله کمپانی لگو و به صورت منبع باز ساخته شده اند، اما برخی از روش ها و مهارت های تسهیل هنوز نیازمند مجوز خارجی از سوی انجمن Master Trainers هستند که هیات مدیرۀ شبه رسمی لگو هستند.
دومین ایراد این است که روش بازی جدی لگوی رسمی به مجموعه ای از آجرهای لگوی خاص، و همینطور زمان، مکان و دستیابی به شرکت کننده های مشتاق نیازمند است. تمام این موارد می توانند کاربرد تک منظورۀ روش لگو را محدود کنند. بر اساس تجارب به دست آمده، هر کارگاه دست کم به دو ساعت زمان نیاز دارد و اندازۀ گروه ها باید نسبتاً کم باشد (به طور ایده آل بین هفت تا نه نفر در هر جلسه).
در آخر باید گفت که تناسب این روش ممکن است در بین فرهنگ های متفاوت، تغییر کند. شرکت کننده هایی که به یک شیوۀ فردگرایانه عادت به اظهار ایده های خود می کنند، به تنوع ایده های بیشتری نسبت به شرکت کننده های طرفدار بحث های جمعی خواهند رسید. با اینکه کارگاه های ما شامل ترکیب متنوعی از ملیت های مختلف بوده اند، اما اکثر شرکت کننده ها به ناحیه غربی تعلق داشته اند.
تناسب این روش با ملیت های شرقی نیاز به پژوهش های بیشتر دارد. علیرغم این محدودیت ها، بازی جدی لگو ابزار بسیار قدرتمندی را در دسترس پژوهشگران حوزۀ گردشگری قرار می دهد تا با استفاده از آن، به مشکلات و مسائل پژوهشی مرتبط با آینده، خصوصاً مسائل مربوط به پذیرش و تقبل نوآوری های تکنولوژیکی، رسیدگی کنند. به طور خاص، از بازی جدی لگو می توان برای ترغیب ذی نفعان جهت به تصویر کشیدن و بحث در خوص آیندۀ تجارب گردشگری خودکار، از جمله مزایا و خطرات متعدد، استفاده کرد.
بیشتر بخوانید :
- پلاک خوان های شهر گرینزبوروی آمریکا فعلاً قرار نیست افزایش پیدا کنند
- فرماندار اوکلند از پلاک خوان ها حمایت می کند اما مخالفان در اثربخشی آن تردید دارند
- لبنان استفاده از پلاک خوان های خودکار را تایید کرد
- چالش های مدیریت کلاس با ابزار جدید تشخیص چهره هوش مصنوعی
- آیا می توان از دوربین های ترافیکی برای گرفتن رانندگان الکلی استفاده کرد؟
